Mała Krótka
 Mała Krótka w środkowej części zdjęcia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2197 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
21 września 1907 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′27,7″N 20°00′43,6″E/49,157694 20,012111
| |
Mała Krótka (słow. Krátka veža, niem. Kratkaturm, węg. Krátkatorony[1], 2197[2] lub 2218[1] m) – turnia położona w Jamskiej Grani w słowackich Tatrach Wysokich, odgałęziającej się od głównej grani odnogi Krywania w wierzchołku Krótkiej. Na północy Mała Krótka graniczy z Krótką Szczerbiną, która oddziela ją od najbliższej z grupy Jamskich Turni – Skrajnej Jamskiej Turni. Z kolei na południe Mała Krótka opada postrzępioną granią w stronę Jamskiej Przełęczy, która odgranicza ją od Jamskiej Kopy[1].
Mała Krótka ma dwa wierzchołki rozdzielone Krótkim Karbem[3] (Krátky zárez)[4]. W grani pomiędzy nimi a Jamską Przełęczą znajdują się następujące obiekty[3]:
- Krótka Przehyba (Krátka priehyba),
- Krótka Czuba (Krótki Kopiniak[2], Krátky hrb),
- Szczerbina pod Czubą (Štrbina pod hrbom),
- Krótka Turniczka (Krátka vežička),
- Szczerbina nad Kopą (Štrbina nad kopou),
- Krótka Kopa (Krátka kopa),
- Szczerbina pod Kopą (Štrbina pod kopou),
- Zadnia Jamska Turniczka (Zadná jamská vežička).
Zachodnie stoki turni przechodzą w wał morenowy nad Zielonym Stawem Ważeckim[1]. Oddziela on od siebie dwa kotły lodowcowe w Dolinie Ważeckiej: górny Krywański Kocioł i dolny Jamski Kocioł. Wschodnie stoki opadają natomiast do Doliny Suchej Ważeckiej[2].
Pierwszego wejścia na Małą Krótką dokonali Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 21 września 1907 r.[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 149–150.
- ↑ a b c Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-25].
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 337. ISBN 83-01-13184-5.